Dziecko wobec Zagłady

Książka przedstawia historię ponad dwudziestu sierocińców i internatów, funkcjonujących w getcie warszawskim od 1940 do 1943 roku, z których najbardziej znany jest Dom Sierot prowadzony przez Janusza Korczaka i Stefanię Wilczyńską. Autorka, prezentując wyniki swoich najnowszych badań, opisuje warunki życia codziennego dzieci w dzielnicy zamkniętej oraz ich dorosłych opiekunów.


W swojej książce zajmuję się tymi, którzy zagubili się w historii i przez historię zostali zapomniani. Zagubili się ze względu na swoje społeczne krzyżowe wykluczenie: jako Żydzi, jako dzieci, jako potrzebujące zewnętrznego wsparcia sieroty oraz jako ludzie żyjący w czasach niedających im szans na przetrwanie. Zostali zaś zapomniani jako bolesny wyrzut sumienia, który spycha się na margines wspomnień i opowieści, przysłaniając symbolami, które bądź co bądź zniekształcają obraz całości.

– fragment książki

Agnieszka Witkowska-Krych – doktor wiedzy o kulturze i religii, pracowniczka Żydowskiego Instytutu Historycznego oraz Instytutu Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Stypendystka Fundacji Claims Conference oraz laureatka stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców. Zainteresowana szczególnie historią i kulturą Żydów warszawskich oraz ich wpływem na tożsamość miasta. Publikowała m.in. w „Zagładzie Żydów”, „Kwartalniku Historii Żydów”, „Tekstach Drugich”, „Pamiętniku Literackim” czy „Almanachu Muzealnym”. Autorka książki Mniej strachu. Ostatnie chwile z Korczakiem uhonorowanej w 2019 roku Nagrodą KLIO w kategorii varsaviana.